Pierwszy raz o imbirze przeczytałam jakieś trzynaście lat w ajurwedyjskiej książce kucharskiej, w zasadzie o herbacie imbirowej, bo o samym imbirze dowiedziałam się z książki "Joga ziół". Odrazu go polubiłam. Dobrze, że pod nosem miałam wtedy Piotra i Pawła w którym zawsze imbir był na półkach. Zdaję sobie sprawę, że w tamtym okresie nie zawsze można było go dostać, nie każdy miał też o nim pojęcie. To, że jest on dostępny niemal w każdym dziś sklepie to już nikogo nie dziwi ale to, że jest skuteczny to nie każdy pewnie o tym wie, a jest.
Zanim przejdę do mojej receptury przyjrzymy się bliżej imbirowi. Dla niektórych pewnie będzie to tylko przypomnienie a dla niektórych mam nadzieję inspiracja.
Imbir
W ajurwedzie imbir jest prawdopodobnie najlepszy i najbardziej sattwiczny (sattwa to słowo pochodzące z sanskrytu, oznaczające harmonię i równowagę; oznacza rownież czystość i dobroć ) ze wszystkich przypraw. Jest nazywany wiśwabheasaj, czyli uniwersalnym lekiem. Kiedyś pr…
Świat się zmienia... My się zmieniamy....
OdpowiedzUsuńAle piękne są te widoczki.
OdpowiedzUsuńPiękne...
OdpowiedzUsuńNo, pobyłabym se tam, w spokoju.
OdpowiedzUsuńMiód na serce... takie widoki...:))
OdpowiedzUsuń